آيا تورا پا سخی هست ؟

ا بر است باران و باران،

پا يا نِ ِ خواب ِ زمستانی باغ،

آغاز بيداری جويباران.

سا لی چه د شوا ر سا لی،

بر تو گذ شت و تو خاموش ،

از هيچ آواز و از هيچ شُوری

بر خورد نلرزيدی وشور و شعری

در چنگ ِ فريا د تو پنجه نفکند.

آن لحظه هائی که چون موج

می برد ا ز خويش بی خويش،

در کوچه های نگارين ِ تاريخ –

وقتی که بر چوبهٌ دار

مردی به لبخند خود صبح را فتح می کرد

وشحنهٌ پير، با تا زيا نه،

می را ند خيلِ ِ تما شا گران را .

شعری که آهسته ا ز گوشه راه

لبخند می زد به رويت،

اما تو آن لحظه ها را به خميازهٌ خويشتن می سپردی،

وان خشم وفرياد

گردابی از عقيده ها در گلويت .

آن لحظهٌ نغز کز ساحلش دور گشتی:

آن لحظه يک لحظه آشنا بود،

آه

بيگا نگئ با خود است اين ،

يا

بيگا نگی با خدا بودن ؟

وقتی که گل سرخ پرپرشد از ياد،

ديدی که خا موش نشستی .

وقتی که صد کوکب از دور دستان اين شب

در خيمهٌ آسمان ريخت ،

تو روزن خانه را بر تما شای آن لحظه بستی.

آن مايه باران وآن مايه گلها

ديدارهای ترا از غبارانِ ِ شبها وشک ها

شستند ،

با اينهمه، هيچ هر گز نگفتی.

ديدارهای تو با آينه، روزها،

آه . . .

لحظه هائ که ديدار ،

در کوچهٌ پارو پيرار ،

ا ز دور می شد پد يدار،

ديگر تو آن شعلهٌ سبز

وان شور پا رينه را کشته بودی .

قلبت نمی زند که

آنک

آن خندهٌ آشکارا،

وان گريه های نهانک.

آن لحظه ها ، مثل ا نبوهِ مرغابيان و صفير گلوله ،

از تو گريزان گذشتند ،

تا هيچ رفتند و در هيچ خفتند،

شايد غباری در آئينه يادها يت نهفتند

بشکن طلسم سکون را به آواز گهگاه ،

تا باز آن نغمهٌ عا شقانه

اين پهنه را پر کند جاودا نه.

خاموشی و مرگ آينهٌ يک سرود ند :

نشنيدی اين را ز را از لب مرغ مرده،

که در قفس جان سپرده:

- « بودن

يعنی هميشه سرود ن.

بود ن : سرود ن ، سرود ن:

زنگ سکون را زدود ن.»

تو نعمه خويش در بيا بان رها کن،

گوش از کرا نتر کرا نها

آن نعمه را می ربا يد :

باران که باريد، هر جويباری

- چندان که گنجای دارد –

پر می کند دوق ِ پيمانه اش را

و با سرود خوش ِ آبها می سرايد.

وقتی که آن زورقِ ِ برگ

( برگ گل سرخ )

در آبها غرقه می شد،

صد واژه منقلب برلبا نت

جوشيد وشعری نکفتی،

مبهوت وحيران نشستی-

يا گر سرود ی سرود ی ،

از هيبتِ محتسب ، واژگان را،

در دل به هفت آب شستی .

صد کا روان شوق ، صد دجله نفرت

در سينه بود ، اما نهفتی.

ای شاعر روستائی ، که رکبار آوازه هايت

- در خشم ا بری شبانه –

می شست از چهرهٌ شب

خواب درو دارو ديوار !

نام گل سرخ را باز

تکرار کن ، باز تکرار.

1347 تهران

بازگشت به فهرست